Camillefois vertelt, ontroert en blijft bij
Ken jij Camillefois al? Wel, wij stellen haar graag aan je voor! Wij spraken onlangs immers met muzikaal talent Camille Vanlerberghe, die nog niet zo lang geleden bekend werd via de Nieuwe Lichting van Studio Brussel (2015). Ze startte haar veelbelovende carrière als Pop & Soul student in de Jazz-Popstudio in Antwerpen – waarna haar muzikale tocht met een rotvaart de hoogte in schoot. Wij stelden enkele vragen over haar liefde voor – en persoonlijke beleving van – muziek.
Hallo, Camille! Laten we eenvoudig beginnen… Vanwaar de naam Camillefois?
Wel, vooraleer ik met mijn soloproject begon, zat ik nogal fervent op Twitter. En het was mijn verloofde die mijn Twitternaam bedacht: het is eigenlijk een samenvoegsel van ‘Camille’ en ‘millefois’, wat Frans is voor ‘duizend keer’.
Hoe en wanneer heb jij die eerste stappen in de muziekwereld gezet?
Goh. Dat begon eigenlijk al heel vroeg… Maar dan ook best kleinschalig, en allesbehalve (semi-)professioneel, welteverstaan! Mijn allereerste muzikale stap heb ik gezet op een camping in Zuid-Frankrijk tijdens een playbackshow… Ondanks dat het de bedoeling was dat ik dus, je raadt het nooit: playbackte, stond ik erop om het gekozen nummer echt te zingen. Dat ging overigens over Kusje van Herman Van Veen, waarmee ik voor de eerste keer een publiek mocht en kon ontroeren.
Herman Van Veen: het is geen evidente keuze voor een zesjarige! Hoe kwam je daarbij?
Wel, hij maakte ook veel kinderliedjes met heel mooie teksten, nietwaar? Hij vertelde altijd een verhaal – en dat vind ik tot op de dag van vandaag nog altijd het belangrijkste: dat er betekenis achter de (muziek)teksten zit. Dus ik denk dat ik voornamelijk daarom voor hem koos: omdat ik tekst en storytelling zo ontzettend belangrijk vind.
Wie inspireerde jou op deze jonge leeftijd om te beginnen met muziek?
Naast zelf muziek te willen schrijven, ben ik altijd gefascineerd geweest door musical – en heel dat magische aspect dat daar rondhangt. Ik heb dus een aantal grote musicalidolen waar ik naar opkijk. Maar omdat ik zelf regelmatig een gevoel van authenticiteit en eigenheid mis (en bleef missen) in dit genre, ben ik op 12-jarige leeftijd enorm geïnteresseerd geraakt in heel het singer-songwritergebeuren – met name de singer-songwriters die niet zo heel bekend zijn. Zo is mijn allergrootste idool binnen deze niche Missy Higgins: een Australisch muzikante die al ontzettend veel gedaan heeft, maar niet zo heel bekend is. Wat zonde is: haar teksten zijn niet alleen ijzersterk, maar ze scoort ook nog eens hoge toppen op elk muzikaal gebied. Ik kijk dus ontzettend hard naar haar op!
Heb je iets specifiek geleerd van deze idolen uit verschillende richtingen?
Absoluut: dat eigenheid, boven alles, het belangrijkste is. Doe gewoon je eigen ding… Dan kom je er wel!
Jij speelt zelf piano. Is er een reden dat je dit instrument gekozen hebt?
Wel, ook dit heeft vrij toevallig plaatsgevonden, eigenlijk. Op een zeker moment ontdekte ik dat ik het leuk vond om andere mensen hun muziek te brengen. Maar daarvoor moest ik het natuurlijk ook zelf op muziek kunnen zetten! Daarom ben ik beginnen oefenen en ontdekken op het kleine speelgoedpianootje dat ik in huis had. En toen ik deze capaciteit van een drietal akkoorden volledig had uitgeput… toen heb ik van mijn ouders de volwaardige variant gekregen – wat een ontzettend mooi cadeau was, natuurlijk.
Is het correct om te zeggen dat alles begon bij de Nieuwe Lichting van Studio Brussel?
Ja, absoluut! Toen ik hieraan meedeed, was ik zelfs nog niet begonnen met mijn soloproject. Ik had gewoon één nummer opgenomen… En op een bepaalde avond zeiden mijn mama, mijn lief en twee goede vrienden: “Alé, Camille! Ge gaat dat toch insturen voor de Nieuwe Lichting?!” En ondanks dat ik het nummer nog nooit live had gespeeld – en ik eigenlijk nog helemaal geen project had om voor te stellen – heb ik het gewoon gedaan. En toen werd ik ook nog eens geselecteerd (lacht)!
Ben je momenteel met grote projecten bezig?
Wel, eenvoudig gesteld… doe ik nu alles wat ik aangeboden krijg: zolang het me interesseert, ga ik ervoor. Want als ik het niet doe, dan doet iemand anders het – en elk project is een kans om bij te leren en beter te worden. Het is dus niet overdreven om te zeggen dat ik momenteel 24/7 met muziek bezig ben… Op allerlei verschillende manieren, natuurlijk.
Kan je ons wat meer vertellen over die eerste plaat van jou?
Ja! Voor Stories heb ik negen liedjes gemaakt op drie maanden tijd: van het bedenken en schrijven tot de productie zelf – en dit allemaal zonder budget. Ik wilde zo graag muziek maken, maar af en toe komt daar het moment waarop je beseft: ‘Ik ben alleen maar aan het schrijven’. Maar waar moet je dan naartoe met al die muziek? Daarom heb ik mezelf de Stories uitdaging opgelegd, zodat ik aan de hand van een deadline kon werken. En nu is dit afgerond… En kan je het op elk online muziekplatform beluisteren!
Wat vind jij van de huidige muziektrends?
Wat mij opvalt, wat niet meteen slecht is, hoor, is dat er tegenwoordig veel autotune gebruikt wordt. Vroeger werd dit voornamelijk gebruikt als correctie, maar nu wordt dit echt meer ingezet als ‘effect’, zodat het echt deel uitmaakt van de sound. En het meest gekke hiervan is: als artiesten dan een keer naturel zingen, dan is er zelfs een autotune ‘klank’ ingebed in hun eigen stem! Logisch ook: wat je regelmatig hoort, dat ga je kopiëren. Maar toch blijf ik het bizar vinden dat die autotune sound bijna ‘vast’ in het naturel timbre van een zanger(es) kan zitten. Niet iets wat bij mijn geluid past, maar zeker en vast een indrukwekkend fenomeen!
Heb je een bepaalde evolutie binnen jouw muziek in gedachten?
Natuurlijk is dit een idee dat soms wel speelt en ik heb al wel geëxperimenteerd met extra mensen op het podium. Maar ik moet zeggen dat ik het moeilijker vind om die bepaalde ‘rust’ op een podium te nemen, die Camillefois toch wel typeert, wanneer ik niet alleen speel. Ik vind het heel leuk om alles zo intiem mogelijk te houden, wat een van de kernpunten van Camillefois is. En het echte ‘show’ geven? Dat behoud ik liefst voor mijn andere projecten – waar ik wel samen met andere mensen perform!
Dus geen rapmuziek voor Camillefois?
Wel, het is grappig dat je dit vraagt, eigenlijk! Want ook rap is een genre waar ik me comfortabel bij voel – en is iets wat ik al vaak in samenwerking met een aantal hiphopartiesten heb gedaan. Dit komt dan weer vanuit dat spoken word wereldje: als singer-songwriter is het leuk om je teksten poëtisch te (kunnen) houden en de mogelijkheid tot beeldspraak te kunnen behouden. En in slam, spoken word – en dus ook rap, kan je hier ontzettend uitgebreid op verder gaan. Hierdoor kan je op een heel andere manier spelen met taal en rijm – wat dan weer ontzettend interessant is om op muziek te zetten!
Een laatste raad van de enige, echte, Camillefois voor beginnende muzikanten?
De enige raad die ik graag wil delen, is de volgende… Je mag jezelf nooit vergelijken met anderen. Iedereen heeft zijn/haar eigen weg en als je er gewoon voor gaat, en niet opgeeft, en je je er elke dag opnieuw voor inzet, dan kan je jezelf niets kwalijk nemen. En dan heb je op het einde van de rit ook niets om je slecht over te voelen: want als je dit blijft doen, dan ben je elke dag opnieuw weer het beste wat je ooit geweest bent.
Bedankt, Camille!
Bekijk hier het volledige interview!
Source: www.algambenelux.be
